ولایت علی در قرآن کریم و سنت پیامبر صل الله و علیه و آله (قسمت اول)
در ابتدا معنی امامت را بررسی می نمائیم.
امام در لغت عرب به معنی پیشوا می باشد و هیچ جامعه بشری نمی تواند بی پیشوا باشد. بنابر این می بایست درباره این بحث شود که پیشوایان جامعه بشری را چه کسی باید تعیین کند؟ باری تعالی یا خود جامعه بشری!؟
در این باره خداوند تبارک و تعالی در قرآن کریم می فرماید:
وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ (البقره/124)
و آن هنگامی که پرورگار ابراهیم را به کلماتی-فرمایشاتی- آزمود حضرت ابراهیم از عهده آن آزمایش ها برآمد خداوند به او فرمود من تو را پیشوا و امام مردم قرار دادم ابراهیم عرض کرد: از آن فرزندان و دودمان من از این پیمان (پیشوای) بهره ای می رسد؟ خداوند در پاسخ حضرت ابراهیم چنین فرمود: پیمان من بظالمان و به ستمگران نمی رسد.
بنابراین فرمایش پروردگار؛ خداوند برای مردم امام معین فرموده؛ و آن امام باید از گناه معصوم باشد و آن نیز امامی که خداوند برای مردم تعیین می کند گاه رسول صاحب شریعت است مانند حضرت محمد صل الله علیه و آله و نوح و ابراهیم و... و گاه وصی آن پیامبران مانند سام فرزند نوح ، شیث وصی حضرت آدم که نام بعضی از آنها در قرآن آمده و بعضی ها نیامده است. و ذکر نشدن نام وصی در قرآن دلالت بر وصی نبودن او نمی باشد. آنچه لازم است اینست که هر پیامبری وصی بعد از خود را به پیروان خود معرفی می کند که به روشنی وصی پیامبر خاتم در قرآن کریم و سنت پیامبر هم بیان شده است.
ادامه دارد...